Uyarılar

Hastalar interferon beta uygulamasında en sık karşılaşılan, grip benzeri sendrom semptomları dahil olmak üzere yan etkiler konusunda bilgilendirilmelidir (bakınız kısım 4.8). Bu semptomlar genellikle tedavinin başlangıcında daha sık görülür ve tedavi sürdükçe sıklık ve şiddeti azalır.

REBİF, özellikle mazisinde intihar eğilimi olan, daha önce ya da mevcut depresif bozukluğu bulunan hastalarda dikkatle uygulanmalıdır (bakınız kısım 4.3). Depresyon ve intihar eğiliminin multipl sklerozlu hastalarda daha sık görüldüğü ve interferon kullanımı ile ilişkili olduğu bilinmektedir. REBİF ile tedavi edilen hastaların herhangi bir depresyon semptomunu ve/veya intihar eğilimini, tedavi eden hekime bildirmeleri istenmelidir. Depresyonlu hastalar, REBİF ile tedavi edilirken, yakından takip edilmeli ve uygun şekilde tedavi edilmelidirler. Gerektiğinde REBİF ile tedavinin kesilmesi düşünülmelidir (bakınız kısım 4.3 ve 4.8).

REBİF, epileptik atak hikayesi olanlarda, anti-epileptik tedavisi alanlarda, özellikle epilepsileri anti-epileptiklerle kontrol edilemeyen hastalarda dikkatle uygulanmalıdır (bakınız kısım 4.5 ve 4.8).

Anjina, konjestif kalp yetmezliği veya aritmi gibi kalp hastalığı olan hastalar interferon beta-1a ile tedaviye başlarken klinik durumlarının bozulması açısından yakından takip edilmelidirler. Kardiyak problemleri olan hastalarda interferon beta-1a tedavisiyle ilgili olarak ortaya çıkan grip benzeri sendrom semptomları daha çok rahatsız edici olabilir.

REBİF kullanan hastalarda enjeksiyon yeri nekrozu bildirilmiştir (bakınız kıs ım 4.8). Enjeksiyon yeri nekroz riskini en aza indirmek için hastalara:

•aseptik enjeksiyon tekniği kullanmaları

•her dozda enjeksiyon yerini değiştirmeleri önerilmelidir.

Özellikle enjeksiyon yeri reaksiyonları oluşmuşsa, ilacı hastanın kendisine uygulama işlemi belli aralıklarla gözden geçirilmelidir.

Eğer hastanın cildinde enjeksiyon yerinde şişlik ya da sıvı drenajının da eşlik ettiği herhangi bir açılma olursa, hastaya REBİF uygulamasına devam etmeden önce hekimine danışması önerilmelidir. Eğer multipl lezyonlar oluşmuş ise, iyileşene kadar REBİF tedavisine ara verilmelidir. Tek lezyonu olan hastalar, nekrozun çok yaygın olmaması durumunda tedaviye devam edebilirler.

REBİF ile klinik çalışmalarda, hepatik transaminazın (özellikle alanin aminotransferaz (ALT)) asemptomatik yükselmeleri yaygındır ve hastaların %1-3’ünde normal üst limitinin 5 katının üzerinde hepatik transaminaz yükselmeleri gelişmiştir. Klinik semptomlar olmadığında, serum ALT seviyeleri tedaviye başlanmadan önce, tedavinin 1, 3, ve 6. aylarında ve bundan sonra periyodik olarak izlenmelidir. Normal üst limitinin 5 katının üzerinde ALT yükselirse, enzim seviyeleri normale inene kadar REBİF dozunun azaltılması düşünülmelidir. Belirgin karaciğer hastalığı, aktif karaciğer hastalığı klinik bulgusu, alkolizm ya da artmış serum ALT (normal üst limitin 2.5 kat üzerinde) hikayesi olan hastalarda, REBİF’e dikkatlice başlanmalıdır. Sarılık ya da karaciğer bozukluğunun diğer klinik semptomları görülürse, REBİF ile tedavi kesilmelidir (bakınız kısım 4.8).

Rebif, diğer interferon betalar gibi, akut karaciğer yetmezliği dahil (bakınız kısım 4.8) ciddi karaciğer hasarına yol açma potansiyeline sahiptir. Nadir görülen semptomatik karaciğer fonksiyon bozukluğunun mekanizması bilinmemektedir. Özel bir risk faktörü gösterilmiş değildir.

İnterferonların kullanımı sırasında laboratuvar bulguları bozulabilir. Bu nedenle REBİF tedavisi sırasında multipl skleroz hastalarının takibinde normal olarak uygulanan laboratuvar testlerine ve karaciğer enzim takibine ek olarak, tam kan, lökosit sayımı, trombosit sayımı testlerinin düzenli aralarda (1, 3, ve 6. aylarda) ve daha sonra klinik semptomların yokluğunda düzenli aralarla yapılması önerilmektedir.

REBİF ile tedavi olan hastalarda bazen yeni ya da kötüleyen tiroid bozuklukları gelişebilir. Tiroid fonksiyon testleri başlangıçta ve eğer bozuksa tedavinin başlangıcını takiben her 6-12 aylarda yapılması tavsiye edilir. Şayet testler başlangıçta normalse rutin testlere gerek duyulmaz, fakat tiroid bozukluğunun klinik bulguları görülürse yapılmalıdır (bakınız kısım 4.8).

Ciddi renal ve hepatik yetmezliği olan ve ileri derecede miyelosupresyonu olan hastalara interferon beta-1a uygulaması sırasında dikkatli olunmalı ve yakından takip edilmelidirler.

İnterferon beta-1a’ya karşı serumda nötralize edici antikorlar gelişebilir. Bu antikorların kesin insidansı halen tam olarak belirlenmemiştir. Klinik verilere göre REBİF 22 mikrogramın 24 ile 48 ay arası kullanımından sonra hastaların yaklaşık % 24’ünde serum antikorları gelişebilir. Antikorların varlığı interferon beta-1a’ya farmakodinamik cevabı zayıflatabilir (Beta-2 mikroglobulin ve neopterin). Antikorların klinik önemi tam kesinleşmemekle beraber, klinik ve MRI değişkenliklerinde azalan etki görülebilir. Hasta REBİF’le tedaviye yetersiz cevap veriyorsa ve nötralizan antikorları varsa, hekim tedaviye devam için fayda/risk oranını değerlendirmelidir.

Serum antikorlarını saptamak için çeşitli yöntemlerin kullanılıyor olması ve antikor pozitiflik tanımının farklılık göstermesi, farklı ürünler arasındaki antijenitenin karşılaştırılabilmesini sınırlar.

Sadece yatan multipl skleroz hastalarından elde edilen sınırlı sayıda güvenlilik ve etkililik verisi mevcuttur. Rebif primer progresif MS’li hastalarda henüz araştırılmamıştır, bu hastalarda kullanılmamalıdır.

Araç ve makine kullanımı üzerindeki etkiler

Nadiren bildirilen, interferon kullanımına bağlı merkezi sinir sistemiyle ilgili advers etkiler, hastaların sürücülük yapmalarını ve makine kullanmalarını etkileyebilir (bakınız kısım 4.8).